ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Μετάφραση: Απολλόδωρος

14 Φεβρουαρίου 2024 | Winter Oak | Διαβάστε το εδώ.

Πρέπει να πιστεύουμε ότι η ιστορία εξελίσσεται τυχαία και χαοτικά.

Όμως, αν κοιτάξουμε προσεκτικά, μπορούμε να δούμε ορισμένα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα συχνά χειραγωγούνται παρασκηνιακά.

Καθώς τα τύμπανα του πολέμου δυναμώνουν το 2024, σας παρουσιάζουμε, ως προειδοποίηση σχετικά με την εν λόγω ατζέντα, αυτό το κεφάλαιο από το δοκίμιο του Paul Cudenec για την ιστορία της διεφθαρμένης αυτοκρατορίας των Rothschild.

Υπήρξε μια περίοδος κατά τον 19ο αιώνα κατά την οποία οι Rothschilds απέκτησαν μια κάποια φήμη για την υπεράσπιση της ειρήνης στην Ευρώπη, αλλά εκ των υστέρων φαίνεται ότι αυτό ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη σκοπιμότητα από την πλευρά τους.

Όταν το προσωπικό τους συμφέρον με τη μορφή των επενδύσεών τους απαιτούσε σταθερότητα, ήταν εναντίον της αναστάτωσης που προκαλούσε ο πόλεμος, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ ηθική αρχή.

Πράγματι, ολόκληρη η επιτυχία της δυναστείας τους βασίστηκε στον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν από τους πολέμους που ακολούθησαν τη Γαλλική Επανάσταση του 1789.

Ο Ferguson γράφει ότι “οι επαναστατικοί πόλεμοι παρουσίασαν στους Rothschilds ασύλληπτες επιχειρηματικές ευκαιρίες” [60], ενώ ο Bouvier ορίζει τους Rothschilds ως “εκείνη την οικογένεια εμπόρων που πλούτισε από τον μακρύ ευρωπαϊκό πόλεμο του 1792 έως το 1815”. [61]

Σύμφωνα με τον ιστορικό Egon Caesar Corti, “στα κέρδη από τον πόλεμο εκείνης της εποχής μπορούμε να βρούμε την πραγματική προέλευση της μετέπειτα τεράστιας περιουσίας του οίκου Rothschild”. [62]

Οι Rothschild κέρδισαν χρήματα από τον πόλεμο με διάφορους τρόπους, οι οποίοι δεν ήταν όλοι απολύτως νόμιμοι.

“Η διατάραξη των καθιερωμένων προτύπων του εμπορίου και των τραπεζών δημιούργησε χώρο για φιλόδοξους ριψοκίνδυνους”, όπως το θέτει ο Ferguson. [63]

Στην πατρίδα τους, τη Φρανκφούρτη, εκμεταλλεύτηκαν τις ελλείψεις τροφίμων και την εκτίναξη των τιμών για να δραστηριοποιηθούν στη μαύρη αγορά και να πουλήσουν προμήθειες στους στρατούς με σημαντικό κέρδος. [64]

Από το 1808 και μετά, ο Nathan Rothschild (φωτογραφία) εξήγαγε αγγλικές γκινέες στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Ο Ferguson το περιγράφει αυτό ως “επικερδή επιχειρηματική δραστηριότητα” [65] και ο Bouvier προσθέτει ότι “τα κέρδη ήταν αναμφίβολα ανάλογα με τους κινδύνους”. [66]

Τα βρετανικά αγαθά, συμπεριλαμβανομένων των βαμβακερών υφασμάτων, της ζάχαρης, του ινδικού και του καπνού, μεταφέρονταν επίσης μέσω της Μάγχης, μέσω των αποθηκών των Rothschilds, σε πείσμα του αποκλεισμού του Ναπολέοντα. [67]

Κοντά στον Wilhelm IX, τον εκλέκτορα της HessenKassel, ο Mayer Amschel Rothschild συμμετείχε στην αγορά από αυτόν χιλιάδων μισθοφόρων που θα συμμετείχαν στον υπό βρετανική ηγεσία αγώνα κατά των γαλλικών δυνάμεων. [68]

Οι πόλεμοι είναι δαπανηρές υποθέσεις και η χρηματοδότηση πρέπει να προέρχεται από κάπου.

“Καθώς η κλίμακα και το κόστος της σύγκρουσης μεταξύ της Γαλλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης αυξανόταν, το ίδιο συνέβαινε και με τις δανειακές ανάγκες των μαχόμενων κρατών”, λέει ο Ferguson. [69]

“Η ήττα της Γαλλίας στους Ναπολεόντειους Πολέμους είχε χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από βρετανικά δάνεια και επιδοτήσεις προς την Αυστρία, τη Ρωσία και την Πρωσία.

Με τις εγκαταστάσεις τους στη Φρανκφούρτη, το Λονδίνο και το Παρίσι, οι Rothschilds βρίσκονταν σε μια μοναδικά καλή θέση για να διευκολύνουν αυτές τις μεταβιβάσεις”. [70]

Λέει ότι οι δραστηριότητές τους εκείνη την εποχή εγκαινίασαν μια νέα εποχή τόσο στην οικονομική όσο και στην πολιτική ιστορία.

“Οι Rothschilds τέντωσαν την πίστωσή τους μέχρις εσχάτων, χάνοντας μερικές φορές εντελώς από τα μάτια τους το ενεργητικό και το παθητικό τους, τζογάροντας ό,τι τους ανήκε για χάρη των κυβερνητικών προμηθειών, των πληρωμών τόκων και των κερδοσκοπικών κερδών από τις διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και των αποδόσεων των ομολόγων.

Μόνο το 1815, ο λογαριασμός του Nathan με τη βρετανική κυβέρνηση ανερχόταν κοντά στα 10 εκατομμύρια λίρες, ένα τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη”. [71]

Ιδιαίτερα εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Nathan Rothschild χρησιμοποίησε τα κεφάλαια που του εμπιστεύθηκε ο Wilhelm IX σαν να ήταν δικά του κεφάλαια, επενδύοντας σε βρετανικά κυβερνητικά ομόλογα αξίας εκατοντάδων χιλιάδων λιρών και εξασφαλίζοντας έτσι την εγγύτητα με το βρετανικό κράτος για την οποία η οικογένειά του είναι ακόμη γνωστή. [72]

Το δίκτυο πρακτόρων των Rothschilds σε όλη την Ευρώπη τους επέτρεψε επίσης, ως γνωστόν, να είναι οι πρώτοι στο Λονδίνο που έμαθαν τα νέα για την τελική ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλώ το 1815, γεγονός που, λέει ο Bouvier, ίσως επέτρεψε στον Nathan Rothschild να πραγματοποιήσει ένα θεαματικό πραξικόπημα στο Χρηματιστήριο. [73]

Γράφει ο Ferguson: “Οι Rothschild εμφανίστηκαν το 1815 ως εκατομμυριούχοι της στερλίνας.

Σχεδόν αμέσως, ο Nathan ξεκίνησε ίσως την πιο επιτυχημένη συναλλαγή της καριέρας του: μια τεράστια επένδυση σε βρετανικά κρατικά ομόλογα (consols), με την οποία καβάλησε την άνοδο που προκάλεσε η μεταπολεμική οικονομική σταθεροποίηση της κυβέρνησης, λαμβάνοντας τα κέρδη του λίγο πριν η αγορά κορυφωθεί.

Αυτό ήταν το υπέρτατο Meistergeschäft του Nathan, πραγματοποιώντας κέρδη άνω των 250.000 λιρών Αγγλίας με ένα χτύπημα”. [74]

Η χρηματοδότηση των πολέμων έγινε κάτι σαν ειδικότητα για τους Rothschilds- για παράδειγμα, δάνεισαν 1 εκατομμύριο λίρες στη Βραζιλία για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμό της με την Αργεντινή και την Ουρουγουάη το 1851. [75]

Δύο χρόνια αργότερα, επέστρεψαν στη δράση επιφέροντας το πολεμικό δάνειο της βρετανικής κυβέρνησης για τον πόλεμο της Κριμαίας, [76] γεγονός που αντικατοπτρίζει το σχεδόν μονοπώλιο που απολάμβαναν οι Rothschilds στη βρετανική πολεμική χρηματοδότηση. [77]

Η εμπλοκή τους σε αυτή τη σύγκρουση του 1853-1856 τορπιλίζει την ιδέα ότι είχαν έννομο συμφέρον στη διατήρηση της ειρήνης.

Ο Ferguson επιμένει: “Μακριά από το να αποδυναμώσει τη θέση των Rothschilds, ο Κριμαϊκός Πόλεμος είχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς επιβεβαίωσε εμφατικά την πρωτοκαθεδρία των οίκων Rothschilds στον τομέα της δημόσιας χρηματοδότησης.

“Πράγματι, απέδειξε ότι οι Rothschilds για χρόνια υπερέβαλαν τους οικονομικούς κινδύνους του πολέμου.

Στην πραγματικότητα, οι πόλεμοι – και ιδιαίτερα οι σύντομοι πόλεμοι του είδους που χαρακτήρισαν την περίοδο από το 1854 έως το 1871 – δημιουργούσαν οικονομικές ευκαιρίες τις οποίες, με την ιδιαίτερη πολυεθνική δομή τους, ήταν σε ιδιαίτερα καλή θέση να εκμεταλλευτούν”. [78]

Εκτός του ότι δάνεισαν στη Βρετανία συνολικά 26 εκατομμύρια λίρες για τον Κριμαϊκό Πόλεμο, τα οποία προστέθηκαν στο εθνικό χρέος των 782 εκατομμυρίων λιρών που υπήρχε μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, [79] δάνεισαν επίσης χρήματα στη Γαλλία και την Τουρκία. [80]

Ενώ αυτές οι δύο δυνάμεις ήταν και οι δύο σύμμαχοι της Βρετανίας σε εκείνη τη σύγκρουση εναντίον της Ρωσίας, μεταξύ του 1859 και του 1870 οι Rothschilds “θα βρεθούν επανειλημμένα και στις δύο πλευρές αποφασιστικών συγκρούσεων που θα αναδιαμόρφωναν τον χάρτη της Ευρώπης”, γράφει ο Ferguson. [81]

“Οι πόλεμοι της δεκαετίας του 1850 και του 1860 διεξήχθησαν από κράτη που είχαν, σε γενικές γραμμές, έλλειψη μετρητών- αυτό εξηγεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη σημασία του ρόλου που έπαιξαν οι τραπεζίτες εκείνη την περίοδο – και τα σημαντικά κέρδη που μπορούσαν να αποκομίσουν”. [82]

Προσθέτει ότι οι εσωτερικές τους επικοινωνίες αποκαλύπτουν ότι οι Rothschilds “υπολόγιζαν προσεκτικά για να διασφαλίσουν ότι και οι δύο πλευρές της σύγκρουσης θα τους πλήρωναν για τις χρηματοπιστωτικές τους υπηρεσίες”. [83]

Ο Ferguson τονίζει ότι θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς ότι δεν υπήρχε καμία σχέση μεταξύ της συνολικής κερδοφορίας της περιόδου για τους Rothschilds και της επανάληψης των στρατιωτικών συγκρούσεων.

“Οι πόλεμοι στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα δεν έπληξαν καθόλου τη θέση τους ως η κορυφαία πολυεθνική τράπεζα στον κόσμο, αλλά δημιούργησαν πρωτοφανείς επιχειρηματικές δραστηριότητες για τους Rothschilds, όπως ακριβώς πενήντα χρόνια πριν, ο πόλεμος ήταν αυτός που τους είχε οδηγήσει στην περιουσία και τη φήμη τους”. [84]

Θα αναφερθώ αργότερα στις πολιτικές μηχανορραφίες που συνδέονταν με τους Rothschild πίσω από το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου το 1870, αλλά αρκεί να πω εδώ ότι εμπλέκονταν και με τις δύο πλευρές, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί περαιτέρω η ισχύς τους στη Γαλλία και την Ευρώπη. [85]

Έχοντας παρασυρθεί στην έναρξη του πολέμου, τον οποίο έχασαν, οι Γάλλοι προσγειώθηκαν με βαριές αποζημιώσεις.

Φυσικά, οι Rothschilds ήταν έτοιμοι να παράσχουν δάνεια στο γαλλικό κράτος για να ξεπληρώσει την Πρωσία.

“Ήταν, πολύ απλά, η μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική επιχείρηση του αιώνα και αναμφισβήτητα το κορυφαίο επίτευγμα των Rothschilds” [86], γράφει ο Ferguson.

“Ως ποσοστό του ΑΕΠ, το γαλλικό δημόσιο χρέος ήταν ήδη 44% το 1869, πριν από τον πόλεμο, και 59% το 1871, πριν από την καταβολή του μεγαλύτερου μέρους της αποζημίωσης.

Έτσι, το συνολικό βάρος του εσωτερικού και εξωτερικού χρέους το 1871 ήταν κοντά στο 80% του ΑΕΠ”. [87]

Ήταν ένα “τεράστιο ρίσκο” [88] για τους Rothschilds στη Γαλλία να ταυτιστούν με την καταβολή τόσο μεγάλων χρηματικών ποσών στο Βερολίνο, προσθέτει, και είναι “εξαιρετικό” το πόσο λίγη κριτική ασκήθηκε στον Alphonse de Rothschild για τη “μεγάλη του επιχείρηση”, όπως την αποκαλούσε η οικογένεια. [89]

Η “Μεγάλη Κομπίνα” θα ήταν πιο κοντά στην αλήθεια!

Έχω ήδη περιγράψει [90] τις διασυνδέσεις των Rothschild με τη Νότια Αφρική, όπου ο πόλεμος των Μπόερς του 1899-1902 ήταν ουσιαστικά μια αρπαγή των πόρων χρυσού και διαμαντιών για τα συμφέροντα των Rothschild, συμπεριλαμβανομένης της De Beers.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι σε αυτή τη σύγκρουση χ̲ρ̲η̲σ̲ι̲μ̲ο̲π̲ο̲ι̲ή̲θ̲η̲κ̲α̲ν̲ ̲γ̲ι̲α̲ ̲π̲ρ̲ώ̲τ̲η̲ ̲φ̲ο̲ρ̲ά̲ ̲σ̲τ̲ρ̲α̲τ̲ό̲π̲ε̲δ̲α̲ ̲σ̲υ̲γ̲κ̲έ̲ν̲τ̲ρ̲ω̲σ̲η̲ς̲, στα οποία φυλακίστηκαν με συγκλονιστικό τρόπο οι οικογένειες των ολλανδικής καταγωγής εποίκων.

Λίγα χρόνια αργότερα οι Rothschilds βοήθησαν ημι-μυστικά να χρηματοδοτήσουν τους Ιάπωνες στον πόλεμό τους κατά της Ρωσίας το 1904-1906 και στη συνέχεια δάνεισαν ανοιχτά μια περαιτέρω έκδοση 48 εκατομμυρίων λιρών για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής ιαπωνικής οικονομίας. [91]

Τον ίδιο ρόλο διαδραμάτισαν και στην άλλη πλευρά της σύγκρουσης, όταν “η ρωσική βιομηχανία ανέκαμψε θεαματικά χάρη στους Rothschilds και άλλους διεθνείς τραπεζίτες που έριξαν μαζικά δάνεια στη χώρα”, [92] όπως σημειώνουν οι Docherty και Macgregor.

Ο ρόλος των Rothschilds στη συνωμοσία για την έναρξη και την παράταση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι εξαιρετικά σημαντικός, αλλά επειδή τον έχω ήδη εξετάσει λεπτομερώς αλλού, δεν θα επαναλάβω τον εαυτό μου εδώ.

Θα υπενθυμίσω απλώς στους αναγνώστες ότι οι Rothschilds και οι συνεργάτες τους μπόρεσαν να επωφεληθούν από το λουτρό αίματος με πολλαπλούς τρόπους – μέσω δανείων για τη χρηματοδότηση του πολέμου και των επακόλουθων σχεδίων “οικοδομήστε ξανά καλύτερα”, ναι, αλλά και πολύ άμεσα μέσω της έντονης εμπλοκής τους στο εμπόριο όπλων.

Ένας σημαντικός παίκτης από αυτή την άποψη ήταν ο πλούσιος διεθνής έμπορος όπλων Basil Zaharoff, ο οποίος ήταν βαθιά εμπλεκόμενος τόσο στα πυρομαχικά όσο και στη διεθνή πολιτική εκείνη την εποχή και “άνθρωπος των Rothschild”, σύμφωνα με τα λόγια των Docherty και Macgregor. [93]

Μέχρι το 1914, ο Zaharoff καθόταν στα διοικητικά συμβούλια της Vickers και της Le Nickel, οι οποίες χρηματοδοτούνταν και επηρεάζονταν από τους Rothschild. [94]

Αναμφίβολα θα συμφωνούσε με τον James de Rothschild, ο οποίος είπε περήφανα στα ανίψια του το 1866: “Σε έναν πόλεμο μπορεί να βγάλει κανείς χρήματα από το να έχει χρήματα”. [95]

[Ηχητική έκδοση]

Δείτε επίσης: Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: Η Μεγάλη Επανεκκίνηση του 1914-1918

[60] Niall Ferguson, The House of Rothschild: The World’s Greatest Banker 1849-1998 (Νέα Υόρκη: Penguin, 2000), σ. xxi.

[61] Jean Bouvier, Les Rothschild (Βρυξέλλες: Editions Complexe, 1983), σ. 14.

[62] Egon Caesar Corti, Les Rothschild, τόμος 1 (Παρίσι: Payot, 1929), σ. 31, ό.π., σ. 1. Bouvier, σ. 23.

[63] Ferguson, σ. xxii.

[64] Bouvier, σ. 23.

[65] Ferguson, σ. xxii.

[66] Bouvier, σ. 41.

[67] Bouvier, σ. 34.

[68] Bouvier, σ. 25.

[69] Ferguson, σ. xxi.

[70] Ferguson, σ. 455.

[71] Ferguson, σ. xxiii.

[72] Ferguson, σ. xxii.

[73] Bouvier, σ. 46.

[74] Ferguson, σ. xxiii.

[75] Ferguson, σ. 68.

[76] Ferguson, σ. 40.

[77] Ferguson, σ. 73.

[78] Ferguson, σ. 72.

[79] Ferguson, σ. 73.

[80] Ferguson, σ. 75.

[81] Ferguson, σ. 89.

[82] Ferguson, σ. 94.

[83] Ferguson, σ. 98.

[84] Ferguson, σ. 94.

[85] Ferguson, σ. 190.

[86] Ferguson, σ. 205.

[87] Ferguson, σ. 205.

[88] Ferguson, σ. 209.

[89] Ferguson, σ. 211.

[90] Paul Cudenec, “Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: The Great Reset of 1914-18”, winteroak.org.uk, Οκτώβριος 2022.

[91] Takahashi Korekiyo, The Rothschilds and the Russo-Japanese War, 1904-06), σελ. 20-21 cit. Gerry Docherty και Jim Macgregor, Hidden History (Κρυμμένη ιστορία): The Secret Origins of the First World War (Εδιμβούργο και Λονδίνο: Mainstream Publishing, 2013), σ. 93.

[92] Jim Macgregor and Gerry Docherty, Prolonging the Agony: How the Anglo-American Establishment Deliberately Extended WWI by Three-and-a-Half Years (Walterville, OR: Trine Day, 2018), σ. 442.

[93] Macgregor και Docherty, Prolonging the Agony, σ. 331.

[94] Macgregor and Docherty, Prolonging the Agony, σ. 331.

[95] Ferguson, σ. 149.

Δικτυογραφία :

Enemies of the People: Profiteering from War After War | winter oak

Enemies of the People: Profiteering from War After War